Voormalig crimineel Nico Epskamp (63) denkt vanuit de Dominicaanse Republiek een vlucht met medische apparatuur te begeleiden. Maar als hij wordt gearresteerd, blijkt de lading uit een partij cocaïne te bestaan en lijkt Nico in een zwarte film beland. Een nachtmerrie met als ingrediënten: drugstransporten, terreurorganisatie Hezbollah en de Libanese familie van topcrimineel Mink Kok. Deze week staat zijn verhaal in Panorama.

Op vrijdag 1 december 2011 vraagt Cor de J., een goede vriend, aan Nico Epskamp uit Schagen of hij zijn plaats in wil nemen om een vlucht met een privévliegtuig te begeleiden. Er moet een lading medische apparatuur uit de Dominicaanse Republiek naar Ghana. Cor is verhinderd: zijn vader is ziek, die kan hij niet alleen laten. Nico zal er niks mee verdienen, maar alle onkosten worden vergoed. Nico is op dat moment hoofdredacteur van het Bonjo Bajes Bulletin, een blad voor gedetineerden. Nico en Cor kennen elkaar sinds 2006 uit de gevangenis in Heerhugowaard. Cor zit in de internationale handel in agrarische producten, waaronder import van exotisch fruit uit Zuid-Amerika.

Een riskante onderneming: er kan zomaar nog iets anders ook in een container zitten. Nico zit in Heerhugowaard omdat hij in juni 2004 bij Hazeldonk is aangehouden met een vrachtwagen met 1400 liter chemica- liën. Volgens hem bestemd voor kappersspullen, justitie denkt aan xtc. Nadat ze hun straf hebben uitgezeten, kiezen beiden voor het rechte pad. Nico blaast het wat kwakkelende Bonjo Bajes Bulletin nieuw leven in. Hij blijft contact houden met Cor, die als projectleider aan Bonjo verbonden is. Ook privé gaan ze met elkaar om. Cor heeft de draad van zijn internationale handel weer opgepakt. Een van zijn connecties zijn ‘Libanese zakenlieden’. Er moet een transport met medische spullen worden begeleid: men is bang dat de piloot er met de spullen vandoor gaat, de verzekering eist dat er iemand meegaat. De reis zal een week duren, alleen de kosten worden vergoed.

Geboeid op het asfalt

Nico is wel toe aan een verzetje, hij heeft het de laatste tijd erg druk gehad. Een reisagent regelt een ticket en zo komt hij zondag 3 december aan in Punta Plata. Van daaruit gaat hij met de bus naar een hotel in de 350 kilometer verder gelegen hoofdstad Santo Domingo, waar contactpersoon Rawson W., een Engelsman, hem benadert. Rawson geeft Nico 2000 dollar voor het hotel en andere onkosten en zal later weer contact opnemen. De 2000 dollar is voor een verblijf in een luxehotel. Dat vindt Nico zonde van het geld. Hij zoekt een goedkoper onderkomen. Zo houdt hij er zelf ook nog wat aan over. De vlucht zal donderdag of vrijdag zijn. De plannen zijn iets gewijzigd: ze vliegen niet naar Ghana, maar naar Antwerpen. Op zaterdag vraagt Rawson hem naar La Romana te gaan. Daar zal het vliegtuig vertrekken. Nico gaat met de bus naar La Romana en boekt daar wederom een niet al te duur hotel.

De Panorama van deze week, met onder meer een vijf-pagina-reportage over Nico Epskamp.

Op woensdag 13 december komt Rawson langs: alles is geregeld, hij zal Nico  vrijdagmorgen om vier uur ophalen.  Hij vliegt zelf ook mee. Dat was niet de afspraak, maar ja, waarom niet? Die vrijdag gaan ze naar een nieuw gedeelte van de luchthaven, voor privé- vliegtuigen. Een kleine jet wordt geparkeerd op het platform, 100 meter van het gebouw. Terwijl Rawson en Nico  bij de douane wachten op een stempel, horen ze een helikopter landen. “Policia!” roept iemand. Meteen daarop stormt een arrestatieteam naar binnen. Er worden paspoorten in beslag  genomen, mensen aangehouden, daarna is het weer rustig. Nico wordt eerst  on-gemoeid gelaten. Dan komt er een Amerikaanse DEA-agent naar hem toe die vraagt wie hij is. “Ik ben een passa- gier en zit te wachten op een stempel,” zegt Nico. “Heb jij een telefoon met eindnummer 122?” vraagt de agent.  Hij wordt naar buiten gebracht en op het asfalt naast Rawson, de piloot en de copiloot op de grond gelegd en geboeid. Met een auto worden ze naar het hoofd- kwartier van de DEA in Santo Domingo gebracht. Daar zien ze een agent zware koffers uit een busje halen. Nico en Rawson mogen binnen toekijken bij het uitpakken. Uit de Tommy Hilfiger- koffers komen in totaal 1077 pakketjes. Er worden foto’s gemaakt van Rawson en Nico, geflankeerd door gemaskerd DEA-agenten, met de pakketjes op een grote stapel voor zich. Die foto’s gaan de hele wereld over en halen ook in Nederland de kranten. ‘Een Nederlander in pilotenuniform is gisteren gearresteerd in de Dominicaanse Republiek. Hij, een Brit en dertien anderen waren betrok- ken bij een grootschalige drugssmokkel.’ Waar dat pilotenuniform vandaan komt weet niemand. Nico: “Iedereen dacht dat ik de piloot was, maar dat was natuurlijk niet zo.” Het duurt even voordat in Nederland doordringt dat deze Nederlander niemand minder is dan Nico Epskamp uit Schagen, hoofdredacteur van Bonjo en broer van Paul Epskamp, die in  januari 2005 in Roosendaal een  gruwelijke dood stierf nadat hij was ontvoerd, gegijzeld en gemarteld. Maar nu is Nico aangehouden met 1077 kilo cocaïne? Dan hoor je in één klap bij de top-10 van de drugssmokkelaars.

Deze week in Panorama het hele verhaal van Nico Epskamp.

Het bericht Nico Epskamp zucht in Amerikaanse cel na vondst 1077 kilo coke verscheen eerst op Panorama.

Tim is al anderhalf jaar mijn allerbeste vriend. Sinds mijn relatie in november stukliep, helpt hij mij waar hij kan, zeker bij de opvoeding van mijn twee kinderen. Drie dagen per week is hij bij ons. Dan kookt hij voor mijn gezin en eten we met zijn allen. Erg gezellig! Ik waardeer het enorm dat hij dat voor ons doet. Zoiets is natuurlijk geen vanzelfsprekendheid, al vindt hij zelf van wel. Tim is een enorme steun voor mij en met deze foto wil ik hem bedanken voor alle moeite die hij voor mij en voor mijn kinderen doet. Ik vind deze foto ook wel een toepasselijk bedankje. Tim is zelf fotomodel, dus hij heeft veel vaker voor de camera gestaan dan ik. Ik ben erg benieuwd wat hij van deze foto vindt!

Foto: TOONEN-WIENTJENS.COM

Het bericht Van Jennifer voor Tim verscheen eerst op Panorama.

De nieuwe column van Bobbi Eden: Net als in de film

Vlak voor mijn vertrek naar de USA mocht ik nog even op audiëntie bij de redactie van de Panorama. Ik kom er graag, al geldt dit niet voor de rest van het Sanoma-gebouw, want daar is elke vorm van rock-‘n-roll echt heel ver te zoeken. Ik dacht bij binnenkomst heel even dat ik verkeerd was, zeker toen mij vriendelijk door de beveiliging werd verzocht om mijn kindjes Elvis & Twinky buiten het gebouw te laten. Drie keer raden wie er aan het kortste eind trok, en ik was het niet…

Maar het  kantoorbezoek bij Frans en Vico is altijd een hele belevenis. Ook bij Frans kwam het onderwerp kinderen weer aan bod. Misschien staat het op m’n voorhoofd geschreven, maar voorlopig zit het er gewoon nog even niet in. Al moet ik zeggen dat de belofte van Frans om een spaarrekening te openen voor mijn toekomstige gezinsuitbreiding best verleidelijk is. Maar dat is van latere zorg. Het staat nu in ieder geval zwart op wit! Voorlopig zit ik midden in de opnames van mijn eigen reality.

Een andere vraag die mij ten deel viel tijdens ons onderonsje op de redactie is die van het maken van films. Ik maak immers al jaren geen films meer voor bedrijven die dit vervolgens op een dvd’tje gooien om het daarna door iedereen illegaal op het net te laten slingeren. Want dat is nou eenmaal de realiteit en daar doet Bobbi niet meer aan mee. Het heeft totaal niks te maken met het feit dat ik daar niks meer voor zou voelen, maar met het exclusief houden van mijn nieuwe materiaal. Ik schiet nu al mijn films zelf in eigen beheer voor mijn eigen sites. Deze policy heeft me in de afgelopen jaren alleen maar voordelen opgeleverd. Maar als het een heel leuk project zou zijn, en er is een heel prettig budget aanwezig is, dan zeg ik niet bij voorbaat nee. Maar als ik heel eerlijk ben, zie ik het er gewoon niet heel erg snel van komen. Misschien is het ook wel omdat ik het allemaal wel gezien en gedaan heb wat betreft films. Ik heb immers meer dan 150 titels achter m’n naam en voor mezelf heb ik inmiddels zo’n veertig scènes geschoten in de afgelopen drie jaar. En van die veertig keer was er niet een bij waarbij ik het niet waanzinnig leuk vond om te doen, al was het alleen al omdat ik de regie zelf in handen heb. En dat geldt ook voor een kindje Frans!

Elke week de Panorama op je deurmat? Klik hier?

Het bericht Bobbi Eden: Net als in de film verscheen eerst op Panorama.

De MC-wereld is een gesloten subcultuur met andere wetten en regels dan ‘burgers’ gewend zijn. MC-leden vinden protocol en respect heel belangrijk. Dit zijn ze, de do’s en don’ts binnen de MC-wereld.

1 Noem ze nooit een ‘motorbende’. Ook al gebruiken kranten regelmatig  die benaming: dat ligt heel gevoelig. Ze zijn geen motorbende maar een motorclub. Niet vergeten.

2 Begroet ze in het openbaar voorzichtig en terughoudend. Wacht met handen schudden totdat ze je daarvoor benaderen. Het initiatief neem je niet zelf.

3 Raak nooit de colours  (het vest) aan van een MC-lid. Ook niet als ze over  een stoel hangen (wat niet snel zal gebeuren). Hun colours zijn heilig en dienen met respect behandeld te worden.

4 Noem nooit zomaar iemand een ‘brother’. Het is een speciale term voor MC-leden die heel ver gaat en die niet lichtzinnig gebruikt mag worden.

Deze week in Panorama: een zestien-pagina-bijlage over de opkomst van motorclubs in Nederland.

5 Wanneer twee MC-leden met elkaar in gesprek zijn, ga dan nooit binnen gehoorafstand staan wachten. Wacht op gepaste afstand tot het gesprek  ten einde is.

6 Vraag nooit wat een patch, logo of ander borduursel op z’n vest betekent:  dat zijn club aangelegenheden. Je kunt wel een compliment over een mooie patch geven, maar nooit vragen waar hij voor staat. Dat gaat alleen z’n broeders aan en jij bent een buitenstaander.

7 Vraag nooit naar clubaangelegenheden. “Klopt het dat…” is een verschrikkelijke manier om een gesprek met een MC-lid te beginnen.  Als een MC wil dat het publiek iets te weten komt, brengen ze het  zelf wel in de media.

8 Als je op bezoek gaat in een clubhuis, zet dan nooit je motorfiets of je auto opzichtig op slot. Het wordt als respectloos gezien als je drie sloten om je motorfiets gooit terwijl het clubhuis, en de spullen van iedereen die aanwezig is, worden bewaakt door clubleden. Daarmee zeg je dat je er niet op vertrouwt dat ze hun werk goed doen.

9 Raak nooit de motorfiets van een MC-lid aan – ook niet heel even –  en ga NOOIT op de motorfiets van een lid zitten.

10 Neem nooit zomaar foto’s van MC-leden, van hun clubhuis of van  hun motorfiets, tenzij je vooraf permissie hebt gevraagd.

11 Vertel nooit leugens, de halve waarheid of dingen waarvan je niet zeker  bent. In de MC-wereld geldt: een man een man, een woord een woord. Handen schudden om een deal of belofte te bezegelen is in hun wereld hetzelfde als een contract tekenen. In bloed.

Het bericht Top 11 Do's en Don'ts in MC-wereld. Op 9: 'Raak nooit een motorfiets aan' verscheen eerst op Panorama.

De vermiste Boeing van Malaysia Airlines is waarschijnlijk geland op een onbewoond eiland. Dat zeggen twee Nederlandse deskundigen van naam - oud-Transavia/Arkefly gezagvoerder Arjan Dros en luchtvaart-journalist Homme Heida – deze week in Panorama. 

Het vliegtuig zou op een van de 534 onbewoonde eilanden in de Golf van Bengalen kunnen staan. Dit is een theorie die door zowel Dros als Heida voor meest waarschijnlijk wordt gehouden. Alleen lopen hun ideeën hierover behoorlijk uiteen. Heida denkt dat de passagiers nog leven en het de kapers om losgeld is te doen. Dros daarentegen gaat ervan uit dat alle passagiers dood zijn en dat het toestel op een onbewoonde plek staat om in de toekomst te worden volgepropt met explosieven waarna het vliegtuig zal worden gebruikt voor een terroristische aanslag.

Deze week in Panorama: nóg negen scenario’s, waaronder ‘ontploft in volle lucht’ en ‘per ongeluk neergeschoten door een gevechtsvliegtuig’. De editie ligt nu in de winkel. Online bestellen kan hier.

“Het is een kaping die mijns inziens in ieder geval met hulp van een of beide piloten is uitgevoerd,” zegt Dros. “Het is een feit dat het vliegtuig korte tijd naar grote hoogte is geklommen. Wat is dan makkelijker voor de piloten om op die hoogte hun zuurstofmasker op te zetten en de luchtdruk snel uit het vliegtuig te laten lopen. Dit kan heel makkelijk vanuit de cockpit. Als de luchtdruk op die hoogte wegvalt en de passagiers worden hierdoor verrast, zijn ze binnen achttien seconden bewusteloos en binnen een minuut dood vanwege zuurstoftekort en ijzige koude, minimaal min 50 graden Celsius. Vervolgens laat je het vliegtuig dalen tot onder de radarhorizon, zet alles af en niemand ziet je meer. En dan vliegen naar een verborgen vliegveld, passagiers in een massagraf en vervolgens maanden of jaren niets doen, behalve het vliegtuig goed onderhouden. En zo kan je na verloop van tijd het vliegtuig omtoveren tot een vliegende bom die onverwachts ergens opduikt. Maar ja, dit is een theorietje mijnerzijds dat ik graag wil inleveren voor een nog realistischer scenario.”

Het bericht 'Vermiste Boeing is op onbewoond eiland' verscheen eerst op Panorama.

Deze week de nieuwe column van Bobbi Eden: Het mag wat kosten…

Ik ben nog maar een week of twee terug in Los Angeles, maar er is alweer zo veel drama in het land van glitter, glamour en pornosterren! Om je vingers bij af te likken!

Veel mensen denken dat het in Californië alweer een tijdje verplicht is om condooms te gebruiken tijdens het maken van nieuwe pornofilms. En ook al geldt deze wet al wel in delen van L.A. County, er zijn nog genoeg plekken in de staat Californië waar dat niet zo is. De echte wet is er nog steeds niet helemaal door en verwacht wordt dat dit ook nog wel even kan duren. Maar misschien is deze wet wel helemaal overbodig geworden.

Want wie herinnert zich nog Mr. Marcus? Zoals ik vorig jaar al uitgebreid heb verteld, is Mr. Marcus de pornoster die het toen nodig vond om zijn test te vervalsen terwijl hij wist dat hij een vrolijke syfilis-infectie aan zijn stok had hangen. Toch verscheen hij vrolijk op de set en besmette vervolgens zijn tegenspeelster. Maar de dame in kwestie, Lylith Lavey, liet het hier niet bij zitten en besloot een advocaat in de arm te nemen. Ze wilde Mr. Marcus nogmaals uitkleden, dit keer financieel. En na acht maanden van juridisch getouwtrek is de rechter tot de conclusie gekomen dat meneer Marcus een slordige 100.000 euro mag betalen aan mevrouw Lavey. Fijn voor mevrouw Lavey, iets minder voor Marcus.

Maar daarmee zijn we er nog niet. Want ook het bedrijf dat de film waarin de besmetting heeft plaatsgevonden aan het schieten was, Bang Bros, mag zich verheugen op een ritje naar de plaatselijke rechtbank. En dan gaat het over een bedrag dat vele malen hoger zal liggen dan die 100.000 euro. Als advocaten en pornosterren het grote geld ruiken wanneer een geslachtsziekte wordt opgelopen op de set, is die hele condoomwet helemaal nergens meer voor nodig en zal elk gerenommeerd bedrijf eieren voor z’n geld kiezen en de condooms zelf verplicht stellen. Verwacht wordt dan ook dat deze kwestie onderling zal worden afgewikkeld. Mevrouw Lavey kan zich verheugen op een flinke zak geld. De bedrijven zullen misschien weer ouderwets underground gaan als dit zo voortduurt. Met alle gevolgen van dien.

Never a dull moment…

Elke week de Panorama op je deurmat? Klik hier?

Het bericht Bobbi Eden: Het mag wat kosten… verscheen eerst op Panorama.

Het gebeurt helaas maar al te vaak: een fataal geval van een persoonsverwisseling. Deze week in Panorama: op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.

Op de avond van 8 maart 1985, even voor middernacht, dringen twee zwaarbewapende mannen een kantoorpand aan de Verrijn Stuartlaan in Rijswijk binnen. Binnen is een popgroep aan het repeteren. De vijf bandleden krijgen het bevel op de grond te gaan liggen en krijgen kogels op zich afgevuurd. Drie slachtoffers sterven, twee raken zwaargewond maar overleven. Achteraf blijkt het een vergissing: de popgroep oefende in hetzelfde gebouw als de Bevrijdingsraad voor Suriname en de redactie van De Weekkrant Suriname. Beide worden gezien als spil in het verzet tegen het toenmalige bewind van Desi Bouterse in Suriname. Bouterse noemt de aanslag in een eerste reactie ‘erg jammer’. De politie houdt na verloop van tijd vier mannen aan, maar bij gebrek aan bewijs worden zij weer vrijgelaten.

De moorden zijn nooit opgelost. In 1997 duikt de dan al bijna vergeten moordaanslag op in het dossier van het zogenaamde Copa-team, dat de betrokkenheid van Bouterse bij cocaïnehandel onderzoekt. In het dossier staat dat er ‘aanwijzingen zijn’ dat Bouterse ‘mogelijk betrokken is bij een moord, cq doodslag’ in Rijswijk in 1985. Deze past in een serie onopgehelderde aanslagen tegen personen die het regime-Bouterse afwezen. Maar daar wordt nooit meer iets van vernomen. Er is eigenlijk nooit veel aandacht besteed aan deze uitzonderlijk heftige zaak. Van de twee overlevenden is weinig meer vernomen en ook de nabestaanden van de dodelijke slachtoffers roeren zich amper.

Deze week in Panorama: nog vijf vergismoorden, waaronder die op Rob Zweekhorst (foto boven) op 1 januari 2014.

Het bericht Wrong time, wrong place: vergismoorden in Nederland verscheen eerst op Panorama.

Mijn beste vriendin Anja en ik zijn samen twee weken in Miami geweest. We fotografen allebei, we zijn ook nog eens allebei model, dus het leek ons leuk om een paar fotoshoots met elkaar te doen. In Miami Beach hadden we een appartement gehuurd dat als uitvalsbasis diende. Van daaruit hebben we uiteindelijk elf shoots gedaan. Op het strand, ’s avonds op straat zonder flitser, maar met neonverlichting, in Key West, noem maar op. Het was echt fantastisch! Eén shoot heeft in een Amerikaans tijdschrift gestaan, maar in principe zijn de foto’s een mooie aanvulling op onze portfolio’s. Maar deze foto is echt voor Anja zelf, om haar te bedanken voor een geweldige tijd in Miami. Ze verdient het gewoon! Dus Anja, bij deze! Voor jou!

Foto: TOONEN-WIENTJENS.COM

Het bericht Van Roosmarijn voor haar beste vriendin Anja verscheen eerst op Panorama.

Deze week de nieuwe column van Bobbi Eden: Helaas pindakaas

In Amerika ontbreekt het mij aan vrijwel niks. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik af en toe een broodje hagelslag of pindakaas, of zelfs ‘n boterham met hagelslag én pindakaas toch wel mis.

Tot voor kort kon ik daarvoor bij mijn favoriete Nederlandse winkel in Bellflower terecht. Oké het was wel bijna twee uur in de auto zitten. En je moest je vervolgens helemaal de pleuris betalen voor de Hollandse lekkernijen, maar het idee dat het kon en het gewoon  aanwezig was maakte een hoop goed. Ook de uiterst vriendelijke bediening in de winkel en het praatje over Nederland was altijd even gezellig. Lekker zeiken over het weer in Holland en hoe anders het in Los Angeles is waar de zon altijd schijnt. Helaas moet ik deze winkel in het vervolg gaan missen. Want na 71 jaar is de (ontbijt) koek op, letterlijk. Er is geen markt meer voor de Hollandse lekkernijen in het kleine Bellflower. Vervelend natuurlijk.

Dus ging ik met frisse moed op zoek naar een nieuwe dealer. Na een zoektocht op internet kwam ik uit bij een winkeltje op nauwelijks een steenworp van mijn huis in de Valley. Oké, het is een Duitse winkel, maar ze schenen ook pindakaas, hagelslag en drop te verkopen. De entree is niet erg veelbelovend. Ik zie nog wat kerstversiering hangen. Het is juli! De dame achter de kassa is zo oud als de allereerste kerst volgens mij. Maar goed, ik kom voor pindakaas… En wat zie ik in mijn ooghoek? Echte Calvé pindakaas, en hagelslag van De Ruijter! Woohooo. Als een junkie verlaat ik de winkel. Ik kan niet wachten om het bruine goedje op mijn brood te smeren. Maar als ik eenmaal mijn tanden in mijn broodje pindakaas zet, blijkt er iets niet helemaal in orde. De smaak is nogal muffig. Iets wat achteraf ook niet heel erg gek is als blijkt dat mijn potje pindakaas al een jaar over de datum blijkt te zijn. Kan gebeuren zou je zeggen.

Bij het retour brengen van mijn potje krijg ik welgemeende excuses van de oude dame achter de kassa en netjes mijn geld terug. ‘Next week zer will be new one’, roept ze me na met een zwaar Duits accent. Maar die nieuwe pindakaas blijken bij het nakijken gewoon de oude potjes te zijn, waar dan de datum vanaf is gehaald. Het blijven Duitsers. Teleurgesteld druip ik af. Helaas pindakaas.

Het bericht Bobbi Eden: Helaas pindakaas verscheen eerst op Panorama.

Tien jaar geleden leerde ik mijn vriend Jeffrey kennen. Hij was vrachtwagenchauffeur, ik werkte in de horeca. Af en toe ging ik met hem mee als hij weer eens een flink stuk moest rijden. Tijdens één van die ritjes vroeg hij opeens: Wil jij het van me overnemen? Niet heel serieus natuurlijk – ik had uiteraard geen vrachtwagenrijbewijs – maar ik dacht: waarom niet? Thuis zocht ik op welke papieren ik moest hebben en hoeveel dat allemaal zou gaan kosten. Niet veel later had ik mijn eerste rijles. Nu ben ik al zeven jaar vrachtwagenchauffeuse. Het is echt een ontzettend leuke mannenwereld waarin ik me begeef. Mannen weten niet wat ze zien als ik uit mijn vrachtwagen stap! Zelfs niet als ik over de snelweg rij! Laatst werd ik ingehaald door vier jongens. Eerst draaide één jongen op de achterbank zich om, daarna een andere jongen en toen ze eenmaal voor me reden, draaide iedereen zich naar me om. Het leidde niet tot ongelukken, gelukkig, maar het was wel erg grappig!

Foto TOONEN-WIENTJENS.COM

Het bericht Van Claudia voor Jeffrey verscheen eerst op Panorama.

‘Godfather Klaas Bruinsma is 23 jaar na zijn bloedige dood nog niet vergeten. De invloed van de 1ste en misschien wel enige echte Nederlandse Godfather is soms nog letterlijk voelbaar, bijvoorbeeld bij de 20 cm dikke kluisdeur van een voormalig kantoor van de Bruinsma-groep, dat voor 2 miljoen te koop staat.’ Deze week in Panorama: Klaas Bruinsma in cijfers, 6 pagina’s lang.

De Panorama van deze week, met onder meer de cijferbiografie van Bruinsma, is ook online te bestellen.

Anton Bruinsma (1921-1984) heeft 2 kinderloze huwelijken voordat hij met de 18-jarige Britse Gwen Kelly trouwt. Ze krijgen kort naar elkaar 4 kinderen: Charley, Klaas, Anton junior en Ada. Klaas wordt geboren op 6-10-1953 in Amsterdam-Zuid. Het gezin is weinig liefdevol. Als Klaas 7 is, vertrekt zijn moeder voorgoed naar Engeland, zonder de kinderen. Die moeten op zondag 1000’en siroopdoppen en advocaat-kurken spoelen in de badkuip voor de limonadefabriek van vader Bruinsma. Senior slaat zijn kinderen ook. Zelfs als Klaas met een kerstrapport vol 9’s en een 10 voor algebra thuiskomt. Mede daardoor raakt Klaas geobsedeerd om zijn vader te overtroeven in rijkdom. Senior introduceert in 1963 de 1-liter-fles in Nederland. Het maakt hem miljonair. In 1970 wordt hij uitgeroepen tot de grootste frisdrankenfabrikant van Nederland. Raak Frisdrankenindustrie NV produceert in het jaar daarvoor 100 miljoen liter frisdrank. In datzelfde jaar 1970 komt de dan 16-jarige Klaas voor het eerst in aanraking met de politie wegens handel in hasj.

De biografie-in-cijfers – met  onder meer 3 (aantal kogels dat de Dominee in zijn buik krijgt tijdens een conflict met vechtsporter Dick Holtman), 1982 (jaar waarin hij in de heroïne ging) en 9 (briefjes van 1000 gulden die in zijn achterzak zitten als hij wordt doodgeschoten) – ligt nu in de winkel.

Het bericht Klaas Bruinsma, een biografie in cijfers verscheen eerst op Panorama.

Deze week de nieuwe column van Bobbi Eden: I was made for lovin’ you

Ik ben een rockchick! En dat betekent dat ik mijn gitaren hard wil, het is net als in m’n werk zullen we maar zeggen, als ie maar hard is! En dan ben je in Los Angeles natuurlijk aan het goede adres! Als je wil kan je hier wekelijks naar de mooiste concerten. Maar er is één band waar ik groot fan van ben.
De meeste mensen zullen zich hun grootste hit in NL nog wel kunnen heugen:  I was made for loving you. Het jaar was 1979, en ik was er toen nog niet eens. Ik heb het natuurlijk over de band KISS. Yep, de geschminkte gezichten, de lange tong van bassist en zanger Gene Simmons en de ster op het gezicht van zanger, gitarist Paul Stanley doen het nog steeds erg goed in de US of A. KISS is voor mij veel meer dan een band.

Het van deze band, een brand weten te maken heeft mij in meerdere opzichten geïnspireerd om het voor mijzelf op soortgelijke manier te doen. De denkwijze, als de foto er op past, verkopen we het, is natuurlijk geniaal. Net als het concept van de make-up. De band zal nooit ‘n dag ouder worden en een concert uit 1979 ziet er in 2014 nog precies hetzelfde uit. Toen ik in 2010 door Gene Simmons zelf werd uitgenodigd om als ‘Lady of the night’ voor zijn website te fungeren, hoefde ik daar natuurlijk ook helemaal geen seconde over na te denken. Tegenwoordig heeft de band KISS zijn eigen footballteam in LA, genaamd LA KISS, een eigen restaurant keten ‘Rock & Brews’ en zijn er letterlijk duizenden producten met het kiss logo verkrijgbaar.

Afgelopen week kreeg ik de uitnodiging om een meet & greet te doen en een concert van de mannen bij te wonen tijdens hun 40th anniversary tour in een volgepakt en legendarisch Forum in Los Angeles. Het was voor mij  een dag om nooit te vergeten. Ik waande mij samen met 15.000 uitzinnige fans heel even in de 70’s of 80’s, overal waar ik keek was het lang haar en spandex wat de klok sloeg. En ook al zijn de mannen de zestig inmiddels gepasseerd, een concert van KISS kan zich met gemak meten met de bands die zich tegenwoordig rock sterren mogen noemen. En daarom verklaar ik hun Rock-n’-roll All Night & Party Everyday gewoon tot nieuwe Nederlands volkslied! Gewoon, omdat het kan!

Elke week de Panorama op je deurmat? Klik hier?

Het bericht Bobbi Eden: I was made for lovin’ you verscheen eerst op Panorama.

De Brit Daniel Sowerby (56) zit in de Nederlandse gevangenis een levenslange celstraf uit, nadat hij veroordeeld is voor de moord op de Groninger Gerard Meesters, gepleegd in 2001. Waar Volkert van der G. de poort van de bajes is uitgelopen na een enkelvoudige moord, zal Daniel tot zijn sterfdag vastzitten.  Deze week in Panorama: een bezoek aan de Brit in de bajes. “Ik ben levend dood verklaard.”

Panorama sprak Sowerby toevalligerwijs op de dag dat Van der G. vrijkwam. Zijn reactie: “Als je de strijd opgeeft ben je er geweest. Dan ben je letterlijk levend dood. En dat wil ik niet.” Maar wordt hij niet knettergek? Hij schudt zijn hoofd. “Gek word ik niet meer. Dat is voorbij. Ik kan behoorlijk negatief zijn. Maar als ik zou doordraaien, dan zou ik die schurken van het Nederlandse OM die mij hier laten zitten de overwinning gunnen. En dat mag niet.”

Hij knijpt zijn bekertje koffie fijn en smijt het in de prullenbak. “Drie vierde van mijn leven zit erop. Ik heb haast.” Daarop klinkt het signaal dat het bezoekuur is afgelopen. Sowerby richt zich op en sjokt naar een bewaker toe die een sleutel vasthoudt. Hij draait zich nog een keer om en knikt: “See you next time, same place, helaas.”

Het hele verhaal van Sowerby, waar ook Gwenette Martha en Danny Gubbels in voorkomen, staat deze week in Panorama.

Het bericht Britse crimineel in Nederlandse cel: 'Ik ben levend dood verklaard' verscheen eerst op Panorama.

Het vak van misdaadverslaggever is de laatste jaren enorm aanzien gestegen. Was het vroeger een genre dat enkel door populaire media als De Telegraaf en Panorama serieus werd genomen, vandaag de dag is misdaadjournalistiek overal aanwezig, van de serieuze kwaliteitskrant tot RTL Boulevard. Deze conclusie trekt Martijn Haas deze week in een zestien-pagina-dossier in Panorama.

De opmars van de misdaadverslaggever begon bij het bestsellersucces van De ontvoering van Alfred Heineken, eind jaren tachtig geschreven door Peter R. de Vries. Het heette al snel het favoriete boek van profvoetballers te zijn. Een andere bestseller was De Dominee – Opkomst en ondergang van maffiabaas Klaas Bruinsma, van Parool-journalist Bart Middelburg. In de 21ste eeuw gaven de uitzendingen van Peter R. de Vries de misdaadjournalistiek een nieuwe boost. De uitzending over de heimelijk opgenomen bekentenis van Joran van der Sloot was een van de best bekeken televisie-uitzendingen in de Nederlandse geschiedenis. Nu het tegenwoordig op internet wemelt van de misdaad-sites kunnen we stellen dat ondanks het geringe aantal topverslaggevers de  misdaadjournalistiek groter is dan ooit.

Deze week vertellen drie misdaadverslaggevers in ruste over de zaak die hen nooit heeft losgelaten. Behalve Joop Reichart (Panorama) en Bert Voskuil (Nieuwe Revu) komt ook Cees Koring (De Telegraaf) aan het woord.

Afgetuigd in zijn eigen huis

Koring, die van de vroege jaren zeventig tot diep in de 21ste eeuw zijn vak uitoefende, werd in 1990 ongewild zelf nieuws toen hij finaal in elkaar werd geslagen door ‘twee sportschooltypes’. Uit de Panorama van deze week:

Op 20 maart 1990 wordt Cees Koring thuis in zijn goed beveiligde woning in Amsterdam-Zuid belaagd en in elkaar geramd. De daders zijn twee Nederlandse sportschooltypes. De klappen tegen zijn hoofd zijn zo hard dat de arts in het ziekenhuis van geluk spreekt dat er geen beschadiging aan de hersenen is. De politie kan aanvankelijk veel kanten op. Een doorgewinterde speurneus als Koring werkt aan zo veel dossiers tegelijk dat er net zoveel aanslagtheorieën zijn als er orders in zijn kast staan.
Koring: “Een oud-rechercheur heeft me jaren na dato gezegd dat de politie het zelf hield op een publicatie van mijn hand over geroofde kunst uit de beroemde Beit-collectie, waarbij ook de IRA betrokken was. Die Ierse terreurclub kocht wapens van de opbrengst. Ik acht dat nu wel een plausibele theorie. Maar echt zeker weten doe ik het niet.”
Hij is er nog altijd bewogen onder, zo beaamt hij. “Ik schrok nog maanden na dato op bij iedere deurbel of optrekkende auto in mijn straat. Mijn vrouw, die bij de mishandeling aanwezig was, was dichtgeklapt waardoor we een traumatherapeut nodig hadden.”
Hij realiseert zich dat hij een uniek geval is. Voor zover bekend is er op Nederlands grondgebied na de Tweede Wereldoorlog nog nooit een journalist in zijn woning overvallen en afgetuigd. Wel zijn bekende verslaggevers als Peter R. de Vries en John van den Heuvel de laatste jaren bedreigd. “Achteraf besef ik dat ik in mijn werk vrij naïef ben geweest. Ik ging overal alleen op af. Zat ‘s nachts in mijn eentje met de zwaarste criminelen in gore kroegen. Ik ging ervan uit dat me niets kon gebeuren. Dat mijn werk als verslaggever voor de grootste krant van Nederland de beste bescherming was. Het was een misvatting. De belangen in de misdaad zijn groter geworden. Er gaan miljarden in om. Toch zal een journalist in Nederland niet snel vermoord worden,” zo vermoedt Koring.

Het bericht 'Misdaadverslaggever stijgt in aanzien' verscheen eerst op Panorama.

Deze week de nieuwe column van Bobbi Eden: Het gras is altijd groener

Er zijn weleens tijden dat ik mezelf afvraag of ik het schieten voor andere bedrijven mis. Als ik soms aan de tijden terugdenk dat ik wekelijks voor Private films aan het maken was, doe ik dat met plezier. Je kent het wel… het gras is altijd groener bla bla bla. Het was altijd waanzinnig lachen en vaak was de ploeg daar mede verantwoordelijk voor. Ik merk dat nu tijdens het schieten van mijn eigen realityshow, waarvan de ploeg echt een schot in de roos is.

Maar toen ik afgelopen week bij een bevriende director langsging om eens te kijken hoe het ook alweer was, kreeg ik veel sneller dan ik had gedacht antwoord op mijn eerder gestelde vraag. De director van dienst was namelijk ook de mannelijke hoofdrolspeler voor deze scène. Maar helaas kwam er voor iedereen die op deze dag op de set aanwezig was een vervelend telefoontje. De actrice die de scène zou doen, het ging hier om een anale scène, had twee dagen eerder ook al anaal geschoten en was niet in staat om de film te doen die dag. Maar aangezien de agent van de dame had beloofd dat alles goed zou komen, werd er in allerijl gezocht naar een plaatsvervanger. Even grapte hij naar mij of ik de scène niet zou willen wou doen, maar ik bedankte vriendelijk. Twee uur later kwam het verlossende telefoontje, er was een vervangster onderweg die over een uurtje op de set zou verschijnen.

Dat uurtje werden er echter drie, en wat er toen binnenkwam was op z’n zachtst gezegd een train wreck. De dame had zichtbaar te diep in het glaasje gekeken en verontschuldigde zich direct voor het feit dat ze de vorige dag flink aan de wandel was geweest. En dat was een behoorlijke understatement. Ze zag eruit alsof ze was opgevreten door een beer en vervolgens was uitgespuugd als oud vuil. Na een bezoekje aan de badkamer van drie kwartier kwam mevrouw opgemaakt naar buiten, ging op de bank liggen waar de scène geschoten had moeten worden en vertelde de director om maar meteen te beginnen, zodat ze ook weer net zo snel naar huis kon om verder te feesten. Iedereen op de set stond elkaar met open mond aan te kijken. Zonder dat er ook maar een seconde film was geschoten, werd de dame naar huis gestuurd en werden de camera en geluidsman betaald voor hun aanwezigheid. En zo kan ik weer jaren vooruit zonder mijzelf die ene vraag nog eens te stellen. Ik heb het goed.

Elke week de Panorama op je deurmat? Klik hier?

Het bericht Bobbi Eden: Het gras is altijd groener verscheen eerst op Panorama.

“Na tien jaar ben ik nog steeds hartstikke verliefd op de man van mijn dromen. Mijn vriend is een fanatieke wielrenner. Hij is bijna elke dag met zijn fiets bezig en dat juich ik alleen maar toe. Als hij een wedstrijd rijdt, dan schreeuw ik hem vanaf de kant naar voren. Ik heb sinds kort ook een eigen racefiets zodat we binnenkort samen kunnen trainen. Als ik daar tijd voor heb natuurlijk. Ik word namelijk het gezicht van een exclusief, Italiaans wielerkledingmerk. Erg grappig hoe twee werelden opeens samen komen! Het is compleet het tegenovergestelde van mijn werk met verstandelijk gehandicapte mensen. Daar is geen plek voor schone schijn. Daar leef ik in een heel andere realiteit. Door deze mensen besef ik dat het leven ook anders kan zijn. Niet alles in het leven draait om het uiterlijk.”

Foto TOONEN-WIENTJENS.COM

Het bericht Van Riki-Ann voor haar lieve vriend verscheen eerst op Panorama.

“In november vorig jaar wilde ik uit het leven stappen. Dat ik na mijn scheiding alleen voor de opvoeding van mijn drie kinderen kwam te staan, bleek de spreekwoordelijke druppel. Dat trok ik niet. Niet mentaal, maar zeker ook niet financieel. Ik zag geen andere uitweg dan mijn kinderen bij mijn ex onder te brengen en een einde aan mijn leven te maken. Toen mijn oudste dochter me vond en ik wakker werd in het ziekenhuis, wist ik eigenlijk niet wat ik had gedaan. Nog steeds kan ik me nauwelijks voorstellen dat ik zó ver heen was. Achteraf gezien was het een noodkreet die heel erg fout had kunnen aflopen. Wat dat betreft kan ik alleen maar blij zijn dat mijn toenmalige geestestoestand me niet fataal is geworden. Met dank aan mijn ouders en aan diverse hulpverleners lacht het leven me nu weer toe. Sterker nog: ik heb nog nooit zo positief in het leven gestaan als nu.”

Foto TOONEN-WIENTJENS.COM

Het bericht Van Jikke voor haar ouders verscheen eerst op Panorama.

Als er één crimineel vanuit de onderwereld is doorgeschoten naar de bovenwereld dan is het  Willem Holleeder wel. Na zijn vrijlating, tweeënhalf jaar geleden, was hij overal te zien en te horen: op de televisie, op de radio, in zijn column in Nieuwe Revu. Maar wat heeft hem dit alles gebracht? Op een Amsterdams terras besprak Panorama met de Neus een bijzonder voorstel: hij zou interviewer worden.

Tekst Vico Olling Met medewerking van Bas van Hout

Goed, eerst maar even over hoe hij eruitziet. Goed, gewoon goed. Daar kun je kort over zijn. Beter ook dan bijvoorbeeld bij College Tour. Maar toen was het ook herfst en nu is het zomer. Zijn huid glanst van de zon en zijn haar zit prima. De wind speelt af en toe met een paar haartjes. Hij lijkt wat verbrand te zijn in zijn gezicht en op zijn borst, goed te zien omdat hij een trui met een V-hals draagt. De crême-kleurige trui is gehaakt en valt ruim over zijn torso, her en der wat spieren accentuerend. Want hij is wel breed ja, dat kun je wel zien. Zou dat nog steeds zijn van z’n tijd met zijn gabbers Frans Meijer en Cor van Hout? Toen ze bij Frans thuis gingen ‘bodybuilden’, zoals dat in die tijd genoemd werd? Nee dat geloof ik niet. Als ik denk aan die eerste foto die Peter R. de Vries van Holleeder maakte na zijn vrijlating, dan zie je een wat magere man in een bos staan. Dit moet dus weer zijn opgebouwd na zijn vrijlating, concludeer ik.

Die rooie ietwat verbrand lijkende kop zal hij toeschrijven aan het rijden op de motor. Daardoor lijkt ie gezond, maar in wezen is hij verrot vanbinnen, zegt hij wijzend op zijn hartstreek. Hij doelt daarmee op zijn hartprobleem, dat voor het grote publiek duidelijk begon op te spelen tijdens de rechtszaak over de afpersing van onder anderen Willem Endstra. Nu slikt hij elke dag medicijnen en moet hij een beetje letten op wat hij inneemt. Ik denk dat die rooie kop trouwens ook komt door een terrasje hier, een terrasje daar. Ik vertel hem dat hij door vrienden van mij overal wordt gespot. Hij wil weten waar. Ik begin wat op te noemen: “De haven van Muiden, bij Andersom, die coffeeshop onder de Dom van Utrecht, en in Laren.”

Hij knikt en zegt dat hij daar wel komt ja. Hij vertelt ook dat als iemand hem op dat moment vraagt wat hij daar doet, hij altijd zegt dat hij daar woont. Zo gunt hij iedereen zijn eigen primeurtje. Het gesprek komt op Utrecht. Hij vindt het een leuke stad. Hij zit ook weleens in een tent op het Wed, Orloff. Terwijl hij dit vertelt kijkt ie me aan. Zijn ogen lijken een beetje rood doorlopen, heeft hij gisteren een zware nacht gehad? Of komt het doordat ie geen zonnebril draagt en moet knijpen met z’n ogen op deze toch wel zonnige dag op het terras van De Blaffende Vis in de Westerstraat te Amsterdam? Doordat het oogwit een beetje rood is accentueert dat het felle blauw van zijn ogen. Als hij je nu zo aankijkt terwijl hij zegt dat Utrecht mooie terrasjes heeft, voelt dat op een bepaalde manier heel indringend. Ik merk dat ik bij het eerste oogcontact ongewild even wegkijk. Ik moet even denken aan een paar mensen die ooit in die ogen hebben gestaard. Freddy Heineken, Cor van Hout, Peter R. de Vries, Willem Endstra, Johnny Mieremet, John van den Heuvel… Hij bestelt heel vriendelijk een spaatje rood. Met veel ijs. Dat onmiskenbaar Amsterdamse accent… We zitten aan een tafeltje buiten op het terras op uitnodiging van Willem zelf. Hij heeft een plan. Hij wil dat plan graag samen met onze misdaadverslaggever Bas van Hout uitvoeren. Bas zit ook bij het gesprek, voor de gelegenheid geflankeerd door zijn dochter Robin. ‘Wij’ zijn Frans Lomans, hoofdredacteur van Panorama, en ik.

Rutger Castricum wilde Willem niet in zijn zone

Het plannetje van Holleeder is ontstaan nadat besprekingen over een televisie-programma rond Willem met de publieke omroep Powned op niets uitdraaiden. Ze wilden een programma met Holleeder maken. In dat programma zou hij politici in Den Haag interviewen met een eigen cameraploeg. Dominique Weesie, de baas van Powned, wilde zien hoe die mensen op Willem Holleeder als vragensteller zouden reageren. Maar Rutger Castricum zag dat niet zo zitten omdat Den Haag zijn gebied is. Bij Powned hadden ze van tevoren besloten dat iedereen het ermee eens moest zijn en omdat Castricum in ieder geval tegen stemde ging dat dus niet door.

Maar zoiets lijkt Holleeder leuk om te doen. Mensen confronteren en lastige vragen stellen. Maar omdat Powned tv is en wij een blad maken komen we al filosoferend op het volgende plan: Bas van Hout en Willem Holleeder gaan een interviewduo vormen voor Panorama met als ‘slachtoffers’ twee soorten mensen. 1. De mediamensen die over Willem schrijven, en: 2. De BN’ers over wie volgens Holleeder niemand iets durft te schrijven omdat ze te machtig zijn. En daarnaast ook wel BN’ers die Willem interessant vindt. Die eerste categorie is eigenlijk meteen duidelijk. Willem ziet zo een interview voor zich met John van den Heuvel. Omdat die man altijd maar van alles opschrijft en zeker denkt te weten, hoe weet hij dat nou eigenlijk zo zeker? Wat zijn zijn bronnen? En wat nou als Holleeder het eenvoudigweg weet te weerleggen? Ja, een interview met de misdaadverslaggever van De Telegraaf ziet iedereen al vrij snel zitten.

Ook Peter R. de Vries komt ter sprake. Het is dan een dikke drie maanden geleden dat Willem bij Peter op de stoep stond om zijn beklag te doen over de Amerikaanse film over de Heineken- ontvoering. Hij zegt dat hij zo zijn bedenkingen heeft over die film, net zoals hij ook zo zijn bedenkingen had over die eerste film. Maar dat wil niet zeggen dat Holleeder Peter R. niet zou willen interviewen, alhoewel hij daar minder zin in lijkt te hebben dan in John van den Heuvel. Duidelijk. Degene die iets over Willem schrijft krijgt Willem ‘op de stoep’, die op een aardige en innemende manier, dus doorspekt met wat Jordanese grappen en kwinkslagen, wil weten waar Abraham de mosterd vandaan haalt. Een soort factchecker dus, waarbij de checker ook meteen het onderwerp van gesprek is. Want er wordt zo veel onzin over hem geschreven en dat gaat hij weerleggen. Het andere onderdeel van het voorstel is wat minder duidelijk, is iets diffuser. Willem Holleeder interviewt BN’ers over wie niemand iets durft te zeggen of te schrijven omdat ze te machtig zijn, of mensen uit de media die hij interessant vindt. Mart Smeets bijvoorbeeld. Een man die bij een groot deel van Neder- land onder vuur ligt, maar bij Holleeder niet. Hij heeft respect voor Smeets. In zijn ogen werkt die man gewoon heel hard. Wat ook helpt: Mart heeft Willem ooit eens op televisie uitgenodigd om samen met hem de Tour te bezoeken. Vond Holleeder een sympathieke actie. Matthijs van Nieuwkerk zou hij ook wel willen spreken. Tussen hem en de presentator van De wereld draait door is het nooit meer helemaal goed gekomen zegt Holleeder. Dat zit zo: Holleeder zag hem lopen in de buurt en zei hem gedag. Er ontstond een heel ongemakkelijke situatie omdat Van Nieuwkerk daar met z’n dochter liep en dat wist Holleeder niet. Wat hij ook niet wist is dat de presentator straatvrees heeft. Van Nieuwkerk durft niet zomaar een brug of plein over te steken en leidt daardoor een ingewikkeld leven.

Dit is het eerste deel van een zestien-pagina-bijlage over de afgelopen 2,5 jaar van Willem Holleeder, die deze week gratis bij weekblad Panorama zit. Hierin ook antwoorden op vragen: 1) Wat was Willem van plan met Albert ‘Kwalbert’ Verlinde? 2) Wat heeft hij tegen Linda de Mol? 3) Waarom loopt Holleeder altijd met contant geld op zak? en 4) Waarom ging de interviewserie eigenlijk niet door?

Het bericht Waarom Willem Holleeder geen Panorama-interviewer werd verscheen eerst op Panorama.

Deze week de nieuwe column van Bobbi Eden: Haat/liefde

Na alle drukte van de afgelopen twee maanden dat ik alweer in Los Angeles ben, was het hoog tijd om mezelf weer eens te verwennen in de sportschool waar ik zo’n ongelofelijke fan van ben. Not! Mijn collega en vriendin Puma Swede, met wie ik al een dik jaar samen crossfit, 
is inmiddels zo’n beetje Miss Crossfit herself en dus kon 
ik niet wachten om weer eens alles uit de kast te halen. Maar als je zoals ik al een paar maandjes niet hebt genoten van een klasje afbeulen, dan kan je beter een beetje rustig aan beginnen. Helaas zit het woord ‘rustig’ niet in het vocabulaire van mevrouw Swede. Al snel ging het hele 
verhaal helemaal de verkeerde kant op.

Binnen vijf minuten had uw dienstdoende columniste het gevoel aan de beademing te moeten. Tyfusjantje wat een afgang! Alsof ik zojuist geronseld was om de jihad aan te voeren, zo werd ik gedrild. En over drillen gesproken, mijn nieuw aangeschafte sport-bh had de grootste moeite mijn gebergte te bedwingen. En terwijl ik een zo goed mogelijke handstand probeer te doen, wat echt niet meevalt nadat je twee minuten zogenaamde burpees hebt gedaan, komt mijn net voor de training geconsumeerde smoothie niet naar boven, maar naar beneden. En terwijl ik kokhalzend ondersteboven tegen de muur mijn best doe om mijn tweedehands smoothie binnen te houden, ligt Puma naast mij bijna te huilen van het lachen. Mevrouw Swede weet  dat ik al een paar maandjes niks had gedaan en geniet met volle teugen van mijn gestuntel.

Tijdens mijn laatste Turkish Get Ups, waarbij ik eerst denk dat we iets te eten kregen, voel ik meteen dat ik de volgende paar dagen geen stap meer kan verzetten. En dus kom ik vandaag, voordat ik op mijn stoel deze column kan gaan tikken, als een oude krant en zonder enige vorm van souplesse uit mijn bed gevallen. Ik kan nauwelijks de ene voet voor de andere krijgen. Dit tot grote hilariteit van mijn partner, die er eigenlijk nog veel erger aan toe is.
Mijn haat/liefde-verhouding met sporten neigt vandaag heel erg naar haat. Maar helaas is het nou eenmaal zo dat ik het sporten, wil ik mijn lijf in goede conditie blijven houden, zal moeten blijven volhouden. Alleen sla ik vandaag echt even over. De haat wint vandaag, de liefde komt morgen wel weer, denk ik.

Elke week de Panorama op je deurmat? Klik hier?

Het bericht Bobbi Eden: Haat/liefde verscheen eerst op Panorama.

Als een man plots van de aardbodem verdwijnt, denkt men vaak aan een misdrijf, een ongeluk of zelfdoding. Soms aan iemand die met de noorderzon is vertrokken, op zoek naar een nieuw leven. Hoe zit dat met de dramatische verdwijningszaak van Amersfoorter Hanno van Mil?

‘En hij verdween
de noorderzon scheen’.
Dit dichtte Kees van Kooten – en Conny Vandenbos zong het. Over een man die alles heeft (‘Plus twee gezonde kinderen en financieel nooit klem’), ogenschijnlijk gelukkig getrouwd (‘Ze vreeën zich tevreden, of hij nam een slaaptablet’) en toch de benen neemt (‘Maar deze maandag hing er iets meeslepends in de lucht, het kroop bij hem naar binnen en het joeg hem op de vlucht’).

Het is een mysterie wat er met Hanno van Mil is gebeurd. Feit is dat de 47- jarige Amersfoorter op zaterdagmorgen 12 april van dit jaar vroeg van huis gaat voor een bezoek aan de conferentie ‘Waar staan we nu?’ in hotel en congres- centrum de Bergse Bossen in Driebergen- Rijsenburg. Dat heeft met zijn werk in de gezondheidszorg te maken. Het is hooguit een halfuurtje rijden, maar Hanno – getrouwd, vader van drie kinderen – verschijnt niet op de conferentie.

Dat er iets niet in de haak is, blijkt pas als hij ’s avonds niet thuiskomt. Zijn collega’s hebben hem niet gemist, er is geen contact geweest met het thuisfront. Zijn ongeruste vrouw gaat aan het bellen. Met de politie. Met een zus van Hanno. Pas de volgende morgen kan ze op het politiebureau terecht om aangifte van vermissing te doen. Samen met hun oudste kind, hun zoon van 11, gaat ze ook op zoek. Ze rijden de route die Hanno moet hebben gereden. Het is snel raak: om half één zien ze de Volkswagen Passat van Hanno op de parkeerplaats bij de Pyramide van Austerlitz. Niets wijst op een misdrijf. Vreemd: de sleutel zit in het contactslot; Hanno’s mobiele telefoon ligt in de auto, alleen zijn portemonnee met pasjes ontbreekt. En Hanno zelf. Zijn laptop had hij thuis gelaten.

Bekenden begonnen op Facebook een online zoektocht naar Hanno van Mil.

Heeft Hanno zich verhangen?

Bij de parkeerplaats is een restaurant, het is bij uitstek een plek waar gezinnen komen om in de bossen te wandelen. Hij ligt op de route van Amersfoort naar het congrescentrum in Driebergen en de auto is vrijwel zeker vanaf de weg te zien geweest: het restaurant en een groot deel van de parkeerplaats liggen pal aan de weg. Het meest voor de hand liggend scenario is dat Hanno in een depressieve bui zichzelf van het leven heeft beroofd. Dat hij het allemaal niet meer zag zitten en zich in de bossen bij de parkeerplaats heeft verhangen. Veel past in dat plaatje: het niet afsluiten van de auto, het netjes parkeren op een plek waar de auto gemakkelijk gevonden kon worden. Het is niet ongebruikelijk dat mensen die in een depressieve bui een eind aan hun leven willen maken een identiteitsbewijs en wat andere persoonlijke spullen meenemen.

Is Hanno gaan liften?

Er zijn een paar dingen die niet in dit zelfmoordscenario passen. Ondanks uitgebreide zoekacties in een toch tamelijk overzichtelijk gebied, is na maanden speuren geen spoor van Hanno gevonden, ook al is er met honden gezocht en zijn de bossen uitgekamd. De andere scenario’s zijn: ‘de noorderzon’ of slachtoffer van een misdrijf. Als er sprake is van een vrijwillig vertrek (‘Hij wou een ander leven, dat niet uitgestippeld lag’) kan het haast niet anders of er moet een andere persoon bij betrokken zijn geweest. Hanno kan onmogelijk van die locatie in Austerlitz onopgemerkt lopend of liftend zijn vertrokken. Hij moet bij iemand anders in de auto zijn gestapt. En dat moet van tevoren zijn overlegd. Een geheime liefde, een al veel langer voorbereid plan? Dat klopt met het verhaal van een getuige die zich later bij de politie meldt en die op de bewuste zaterdagmorgen op de parkeerplaats een man heeft zien instappen in een kleine zwarte auto, bij dan de directe omgeving van de auto: daar loopt het spoor dood.

Meest raadselachtige zaak

Hanno was een romanticus: hij was lid van het popkoor Basic & Full Color. Een jaar geleden, tijdens een uitvoering, stond hij met een bord ‘Wil je met me trouwen?’ tussen de mannelijke zangers en niet lang daarna trouwde hij officieel met de vrouw met wie hij al lang een relatie – en kinderen – had. Hij deed het huwelijksaanzoek tijdens zijn favoriete lied: The Man Who Can’t Be Moved van The Script.

Het nummer heeft – achteraf – intrigerende regels als ‘op een dag word je wakker en ontdek je dat je me mist’ en een toespeling op de plek waar ze elkaar hebben ontmoet, op een hoek van de straat. Politiewoordvoerder Thomas Aling: “Ik heb heel wat spoorloze verdwijningen meegemaakt, maar dit is wel de meest raadselachtige.” In de praktijk blijkt dat mannen die op deze manier verdwijnen – en die niet om het leven zijn gekomen – meestal binnen vrij korte termijn wel weer opduiken, vooral als ze kinderen hebben.

Het bezoek aan het congres was al lang bekend, Van Mil kan geruime tijd van tevoren wat geld opzij hebben gezet en gebruik hebben gemaakt van een telefoon die verder niet bij anderen bekend was. Thomas Aling: “Als je het slim aanpakt en je hebt tijd om het voor te bereiden is het helemaal niet zo moeilijk om te verdwijnen zonder sporen achter te laten.” Eind juli kwam er een tip binnen: iemand meende Van Mil te hebben gezien bij een benzinestation in het Franse Mulhouse. Thomas Aling: “Van Mil is een lange, vrij opvallende man. Als hij zijn uiterlijk niet heeft veranderd, kan hij best worden herkend. Er zijn heel veel flyers uitgedeeld, in een groot gebied.” Nadere bestudering van de camerabeelden, door zijn vrouw, zijn moeder en vrienden, leidt tot de conclusie dat dit niet Hanno was.

Deze week in Panorama: Nederlandse mannen die niet meer thuis kwamen. Naast de zaak Hanno van Mil is er onder meer ook aandacht voor de vermissingszaken van Henry de Vries, Dirk Hekman, Ton van der Tang, Sicco Cuperus en Wilbo Wierenga.

Het bericht Mannen die zomaar verdwijnen. Wat gebeurde er met Hanno van Mil? verscheen eerst op Panorama.